• En dit is de nieuwe mogelijke president van de VS?

    Zo ja, dan zet de vernietiging en verrotting van de VS nog erger door dan het nu al doet.

    #marxist #woke #kamala
    En dit is de nieuwe mogelijke president van de VS? Zo ja, dan zet de vernietiging en verrotting van de VS nog erger door dan het nu al doet. #marxist #woke #kamala
    Lachen
    1
    0 Reacties 0 x Gedeeld 44 Bekeken 18 0 Reviews
  • Dick Schoof and the Totalitarian Managerial Revolution
    Dutch prime ministers are managers, not politically inspired leaders. They are not interested in the big substantive questions. They do not care about ideology and they certainly do not enter into substantive discussion about it in public. Instead, they manage. They do not obviously follow a political agenda. This is evident from the contemporary code words that carelessly roll out of their mouths: ‘open society’, ‘diversity,’ ‘sustainability,’ ‘climate change.’ These are all management issues. That is why they always talk about ‘solutions,’ without naming the problems that do not fit in with their closed management framework.

    Wim Kok studied business administration at Nyenrode in Breukelen, a private training institute integrated within the business world, which runs Masters degrees in Management. Kok became a commercial employee at a trading company, then climbed within the trade union world to become its top executive. He pioneered the Dutch, businesslike, consultation model of trade unions with employers and government, he pulled the ideological feathers out of the PvdA party and became prime minister of the pragmatic Purple Cabinet which excluded any ideology, privatising anything and everything wherever possible. After his political career, he became a director of four major Dutch companies.

    Jan Peter Balkenende had a relatively ideological profile, evidenced, for example, by the fact that he was a staffer at the research centre of the political party, CDA. In his dissertation, he championed the development of civil society and talked a lot about norms and values. But after his political career, he became a partner at Ernst & Young, a business consultancy firm. Management again.

    Mark Rutte was human resources manager at Unilever, recruiting and selecting staff, organising internal training courses, doing conflict management and giving strategic advice internally. In other words, he was a trained manager of people. Any ideological depth was foreign to him. At his H.J. Schoo lecture in 2013, Rutte said that having a ‘view on society’ distracts from the more important subjects in politics. Many people criticised Rutte because of this statement at that time and in a response to those people he later stated that his initial statement was not helpful for the bigger conversation he was trying to have. He would have been better off not saying anything about it. He preferred to do essential management behind the scenes anyway. There was then talk of the ‘Rutte doctrine’, which came out during the Dutch Childcare benefits scandal. Rutte felt that consultations between civil servants and ministers should not be made public. The core of this issue was not a moral question about the wrongdoings by the government system which led to this scandal, but was, according to Rutte, an internal management problem between top officials which should be solved in a technocratic way.

    Dick Schoof was one such top civil servant behind the scenes. So when he was announced as the dream candidate for the premiership in the first cabinet led by Geert Wilders’ PVV party, the governing elite in The Hague's reacted with rage. He was one of them! With this prime minister, the PVV's election victory was once again secured. A new government would be formed with Dick Schoof as head of the (deep) state.

    Schoof studied Spatial Planning, after which he pursued a career within the civil service, in increasingly senior management positions, step by step. He worked for the Association of Netherlands Municipalities, the Ministry of Education, Culture and Science, the Ministry of Justice, the Immigration and Naturalisation Service, the Ministry of the Interior. He was one of the architects of the new Ministry of Security and Justice, a ‘super-ministry’, where he himself became Director-General of Police. He then became National Coordinator for Counterterrorism and Security and Director-General of the General Intelligence and Security Service. He finally became Secretary-General of the Ministry of Justice and Security. In all these positions, it was said, he played a decisive role in reorganisation processes. In short, he is a super manager.

    But Schoof was also supportive of and helpful to Prime Minister Rutte, who, according to a 2015 profile in the NRC newspaper, depended on this top state manager for everything he did. Three times a week, the prime minister met with the top manager on duty. In every crisis situation, Rutte wanted to know: ‘What is Dick going to do about it?’

    So it is better to ask: Who actually governed here?

    Or even better: Was anyone actually reacting? Or was there just management?

    Civil servants are supposed to be the implementers of politics. But in reality, they are the managers who control politics. They do so efficiently. They are effective. They are authoritarian and purely functionally oriented.

    Because of the huge knowledge advantage they have over politicians, they steer both the country and the politicians. The politicians have also increasingly become managers, or rather mere puppets.

    This has been a pattern for a long time, and it fits into a broader social framework. The literature on it also goes back a long way. In 1911, for example, Frederick Taylor wrote a standard work on this, entitled ‘The Principles of Scientific Management,’ in which he argued that professional managers are necessary because management is about organising complex processes within large industrial companies, based on ‘objective scientific rules rather than on intuitive or traditional knowledge.’ Consequently, during the course of the 20th century, managers would become increasingly important. Not only large industrial companies could no longer do without managers, so too would banks, government organisations, the entertainment business, and practically everything else.

    Managers have taken over power, wrote the American philosopher James Burnham, in a book that became a bestseller in 1941 and which is still in print. This would also be one of the great thoughts for George Orwell's novel ‘1984.’ But the same idea was also to make a big impression on the later US president Ronald Reagan.

    Burnham’s book was called ‘The Managerial Revolution.’

    In the Middle Ages, Burnham argues, there was a feudal power system in which princes and nobility ruled, along with the church. During the Renaissance, power gradually came to lie more and more with capitalists - traders and, over the centuries, increasingly industrialists. This was the beginning of what is called ‘modernity’.

    Now, Burnham wrote in 1941, another social revolution has occurred, taking us into a new kind of society. Until World War I, capitalists ruled, then gradually the managers took over. In the US, capitalists remained in power the longest, but in Nazi Germany and in the communist world, in his view, the managers had already taken over. (Burnham also thought that Nazi Germany would win World War II as a managerial state).

    According to Burnham, the social dominance of the managerial class came about because the state became the main source of production. The property rights of individuals disappeared. Control over individual rights was exercised by managers.

    Burnham said that managers would have different job titles. They may be production managers or ‘chief inspectors’, or, in state service, ‘administrators’, ‘process supervisors.’ In the early stages of capitalism, the production process was still simple, and the division of labour little developed. It was manageable for the capitalists, the owners and entrepreneurs themselves.

    Even in the period of Adam Smith, the famous analyst of capitalism, the capitalist was his own manager. But, with the growth of companies and internationalisation, more and more power had to be handed over to managers. The owners disappeared from the management and became remote investors. Although the US was behind in Burnham's vision, he, in 1941, already saw a whole new generation of ‘bright young men’ from the upper middle class being trained for managerial positions in government. Young men who just a generation earlier had gone into business with the same ambition. In this new world of state management, Burnham predicted, profit would play as small a role as money itself. The main product would be power through planning. Whereas the erratic market forces in a capitalist world make long-term planning difficult, and are broken, for example, by major economic crises which are unpredictable, there, in the world of state management, only managerial crises would occur.

    The role of democratic parliaments would be eliminated under the new state of state management. Public parliaments would still meet, but only as rituals. Parliaments are occupied by people's representatives, politicians. They are amateurs. But in the manager state, politics and economics will be elevated to a new form, and politics, driven by ideology, would thus be abolished.

    State managers are the professionals who manage the new political economy. They meet anonymously in administrative boards, commissions, agencies, or whatever it may all be called. That is where the big decisions are made, out of sight, without control by the people's representatives.

    At the same time, the sovereignty of nation states would also disappear. The new sovereignty resides, Burnham said, in those administrative offices where state managers meet - increasingly in an international context. Burnham obviously did not yet know about the emergence of the EU, or the US Deep State, but he actually predicted the existence of such super-bureaucracies which transcend the state. They were the fatal consequence of the managerial revolution. In such supranational organisations, laws are pre-cooked and decrees designed in advance. Politicians are sidelined and can only preach the pre-programmed messages.

    This shift in power, Burnham predicted, would take place on a global scale and would be totalitarian. Global state management would end the sovereignty of the smaller nation-states, as they exist in Europe and South America, for example. These would give way to a few large units, which he calls ‘superstates’. Judging from the industrial centres of the time, in the US, Western Europe, below Germany, and Japan, he thought there would be three: an American, European and Asian bloc. China did not play a role then, Soviet industrialisation was still at a low ebb.

    At the same time, managerial thinking automatically leads to the ideal of world government. But Burnham considered it very unlikely to come to that, if only because of the technical and administrative problems it would pose and the unbridgeable ethnic and cultural differences. A world government would face a reality that would be too complex and comprehensive. No superstate was strong enough for that. Disintegrating forces would tear apart this management structure.

    Burnham was a prominent Trotskyist in the US, who would later switch to conservatism. His reasoning in ‘The Managerial Revolution’ still follows the line of ‘scientific Marxism’: according to fixed social laws, one class will take power from another via revolution. He no longer believed that the proletarians would take power from the capitalists to establish the dictatorship of the proletariat. Instead, he saw how from the upper middle class, capitalism would see the managers win the battle for power. There would be a dictatorship of the managers.

    Whether history proceeds along Marxist lines is open to question. Indeed, capitalism seems far from being supplanted by state power. Rather, international business seems to have taken over state power, through organisations like the World Economic Forum. Or should one say that state services and commercial enterprises have become a new hybrid form. But that international, totalitarian, managerial thinking has taken over the anarchic forms of capitalism of the 19th century, coupled with democratically organised nation-states, seems to be a fact. In that respect, Burnham was a visionary. We do indeed live in the dictatorship of managers.

    That managers dominate both in the state and in business no longer seems in doubt. Specialists in a field are subordinated to the managers who rule over them. Many a sociological study establishes that. Workers, builders, politicians, philosophers, preachers, priests, writers, salesmen, scientists, lawyers - they are all slaves within management systems. They are directed, moved, programmed by managers, and so, to survive, they learn to think like managers themselves. The is actually the worst aspect of it all.

    Burnham paid little attention to what managers actually do although in his time, that was probably still fairly clear. Today, you have many types of managers, operating at all levels of the power tree. They are not selected for originality or creativity but for flexibility ability, energy, learning ability, talent for delegation, enthusiasm and ambition. In the process, they belong to different management schools. There has been a proliferation of management techniques, all of which have in one way or another incorporated the concept of strategy. As early as the 1970s, it was found that more than three hundred abstract management concepts existed. Systems that entered the market in competition with each other. Today, the number of managerial concepts is probably innumerable.

    ‘Process management’ is a popular concept today. It is all about satisfying the customer's needs but also the flexibility of employees, who have to be more than cogs in a machine. Everything revolves around processes. In manuals and courses, you will come across texts like this:

    ‘Process-oriented organisations are customer-focused, holistic and results-oriented. Employees still have tasks, of course, but they think from processes. This is reflected in taking responsibility for achieving customer value rather than complying with regulations.’

    It becomes clear from this kind of waning text that even the smallest wheel has become a manager in its own right, thinking and acting like a manager. They are as flexible as they are brainwashed.

    This completes the takeover of power by the management revolution. We are all managers now. Even the customers and the voters will be expected to operate as ‘process managers’.

    It is quite difficult then not to conclude that all people have become slaves to the same totalitarian system. When they want to look up to the leader, who is supposed to have a vision, they see nothing there but the same manager which they themselves have also become. A person like Dick Schoof.

    Rebellion is no longer possible, because by whom, against whom, for what? It is much worse than already described in 1984.

    Substantial change can only start with the question of what kind of world we actually want to live in, regardless of the efficiency question by the managers in us. That is a way of thinking which we hardly master any more. We are dealing with questions without practicality but of great philosophical, religious and philosophical value.

    Either way, we have to start all over again with who we are.







    Dick Schoof and the Totalitarian Managerial Revolution Dutch prime ministers are managers, not politically inspired leaders. They are not interested in the big substantive questions. They do not care about ideology and they certainly do not enter into substantive discussion about it in public. Instead, they manage. They do not obviously follow a political agenda. This is evident from the contemporary code words that carelessly roll out of their mouths: ‘open society’, ‘diversity,’ ‘sustainability,’ ‘climate change.’ These are all management issues. That is why they always talk about ‘solutions,’ without naming the problems that do not fit in with their closed management framework. Wim Kok studied business administration at Nyenrode in Breukelen, a private training institute integrated within the business world, which runs Masters degrees in Management. Kok became a commercial employee at a trading company, then climbed within the trade union world to become its top executive. He pioneered the Dutch, businesslike, consultation model of trade unions with employers and government, he pulled the ideological feathers out of the PvdA party and became prime minister of the pragmatic Purple Cabinet which excluded any ideology, privatising anything and everything wherever possible. After his political career, he became a director of four major Dutch companies. Jan Peter Balkenende had a relatively ideological profile, evidenced, for example, by the fact that he was a staffer at the research centre of the political party, CDA. In his dissertation, he championed the development of civil society and talked a lot about norms and values. But after his political career, he became a partner at Ernst & Young, a business consultancy firm. Management again. Mark Rutte was human resources manager at Unilever, recruiting and selecting staff, organising internal training courses, doing conflict management and giving strategic advice internally. In other words, he was a trained manager of people. Any ideological depth was foreign to him. At his H.J. Schoo lecture in 2013, Rutte said that having a ‘view on society’ distracts from the more important subjects in politics. Many people criticised Rutte because of this statement at that time and in a response to those people he later stated that his initial statement was not helpful for the bigger conversation he was trying to have. He would have been better off not saying anything about it. He preferred to do essential management behind the scenes anyway. There was then talk of the ‘Rutte doctrine’, which came out during the Dutch Childcare benefits scandal. Rutte felt that consultations between civil servants and ministers should not be made public. The core of this issue was not a moral question about the wrongdoings by the government system which led to this scandal, but was, according to Rutte, an internal management problem between top officials which should be solved in a technocratic way. Dick Schoof was one such top civil servant behind the scenes. So when he was announced as the dream candidate for the premiership in the first cabinet led by Geert Wilders’ PVV party, the governing elite in The Hague's reacted with rage. He was one of them! With this prime minister, the PVV's election victory was once again secured. A new government would be formed with Dick Schoof as head of the (deep) state. Schoof studied Spatial Planning, after which he pursued a career within the civil service, in increasingly senior management positions, step by step. He worked for the Association of Netherlands Municipalities, the Ministry of Education, Culture and Science, the Ministry of Justice, the Immigration and Naturalisation Service, the Ministry of the Interior. He was one of the architects of the new Ministry of Security and Justice, a ‘super-ministry’, where he himself became Director-General of Police. He then became National Coordinator for Counterterrorism and Security and Director-General of the General Intelligence and Security Service. He finally became Secretary-General of the Ministry of Justice and Security. In all these positions, it was said, he played a decisive role in reorganisation processes. In short, he is a super manager. But Schoof was also supportive of and helpful to Prime Minister Rutte, who, according to a 2015 profile in the NRC newspaper, depended on this top state manager for everything he did. Three times a week, the prime minister met with the top manager on duty. In every crisis situation, Rutte wanted to know: ‘What is Dick going to do about it?’ So it is better to ask: Who actually governed here? Or even better: Was anyone actually reacting? Or was there just management? Civil servants are supposed to be the implementers of politics. But in reality, they are the managers who control politics. They do so efficiently. They are effective. They are authoritarian and purely functionally oriented. Because of the huge knowledge advantage they have over politicians, they steer both the country and the politicians. The politicians have also increasingly become managers, or rather mere puppets. This has been a pattern for a long time, and it fits into a broader social framework. The literature on it also goes back a long way. In 1911, for example, Frederick Taylor wrote a standard work on this, entitled ‘The Principles of Scientific Management,’ in which he argued that professional managers are necessary because management is about organising complex processes within large industrial companies, based on ‘objective scientific rules rather than on intuitive or traditional knowledge.’ Consequently, during the course of the 20th century, managers would become increasingly important. Not only large industrial companies could no longer do without managers, so too would banks, government organisations, the entertainment business, and practically everything else. Managers have taken over power, wrote the American philosopher James Burnham, in a book that became a bestseller in 1941 and which is still in print. This would also be one of the great thoughts for George Orwell's novel ‘1984.’ But the same idea was also to make a big impression on the later US president Ronald Reagan. Burnham’s book was called ‘The Managerial Revolution.’ In the Middle Ages, Burnham argues, there was a feudal power system in which princes and nobility ruled, along with the church. During the Renaissance, power gradually came to lie more and more with capitalists - traders and, over the centuries, increasingly industrialists. This was the beginning of what is called ‘modernity’. Now, Burnham wrote in 1941, another social revolution has occurred, taking us into a new kind of society. Until World War I, capitalists ruled, then gradually the managers took over. In the US, capitalists remained in power the longest, but in Nazi Germany and in the communist world, in his view, the managers had already taken over. (Burnham also thought that Nazi Germany would win World War II as a managerial state). According to Burnham, the social dominance of the managerial class came about because the state became the main source of production. The property rights of individuals disappeared. Control over individual rights was exercised by managers. Burnham said that managers would have different job titles. They may be production managers or ‘chief inspectors’, or, in state service, ‘administrators’, ‘process supervisors.’ In the early stages of capitalism, the production process was still simple, and the division of labour little developed. It was manageable for the capitalists, the owners and entrepreneurs themselves. Even in the period of Adam Smith, the famous analyst of capitalism, the capitalist was his own manager. But, with the growth of companies and internationalisation, more and more power had to be handed over to managers. The owners disappeared from the management and became remote investors. Although the US was behind in Burnham's vision, he, in 1941, already saw a whole new generation of ‘bright young men’ from the upper middle class being trained for managerial positions in government. Young men who just a generation earlier had gone into business with the same ambition. In this new world of state management, Burnham predicted, profit would play as small a role as money itself. The main product would be power through planning. Whereas the erratic market forces in a capitalist world make long-term planning difficult, and are broken, for example, by major economic crises which are unpredictable, there, in the world of state management, only managerial crises would occur. The role of democratic parliaments would be eliminated under the new state of state management. Public parliaments would still meet, but only as rituals. Parliaments are occupied by people's representatives, politicians. They are amateurs. But in the manager state, politics and economics will be elevated to a new form, and politics, driven by ideology, would thus be abolished. State managers are the professionals who manage the new political economy. They meet anonymously in administrative boards, commissions, agencies, or whatever it may all be called. That is where the big decisions are made, out of sight, without control by the people's representatives. At the same time, the sovereignty of nation states would also disappear. The new sovereignty resides, Burnham said, in those administrative offices where state managers meet - increasingly in an international context. Burnham obviously did not yet know about the emergence of the EU, or the US Deep State, but he actually predicted the existence of such super-bureaucracies which transcend the state. They were the fatal consequence of the managerial revolution. In such supranational organisations, laws are pre-cooked and decrees designed in advance. Politicians are sidelined and can only preach the pre-programmed messages. This shift in power, Burnham predicted, would take place on a global scale and would be totalitarian. Global state management would end the sovereignty of the smaller nation-states, as they exist in Europe and South America, for example. These would give way to a few large units, which he calls ‘superstates’. Judging from the industrial centres of the time, in the US, Western Europe, below Germany, and Japan, he thought there would be three: an American, European and Asian bloc. China did not play a role then, Soviet industrialisation was still at a low ebb. At the same time, managerial thinking automatically leads to the ideal of world government. But Burnham considered it very unlikely to come to that, if only because of the technical and administrative problems it would pose and the unbridgeable ethnic and cultural differences. A world government would face a reality that would be too complex and comprehensive. No superstate was strong enough for that. Disintegrating forces would tear apart this management structure. Burnham was a prominent Trotskyist in the US, who would later switch to conservatism. His reasoning in ‘The Managerial Revolution’ still follows the line of ‘scientific Marxism’: according to fixed social laws, one class will take power from another via revolution. He no longer believed that the proletarians would take power from the capitalists to establish the dictatorship of the proletariat. Instead, he saw how from the upper middle class, capitalism would see the managers win the battle for power. There would be a dictatorship of the managers. Whether history proceeds along Marxist lines is open to question. Indeed, capitalism seems far from being supplanted by state power. Rather, international business seems to have taken over state power, through organisations like the World Economic Forum. Or should one say that state services and commercial enterprises have become a new hybrid form. But that international, totalitarian, managerial thinking has taken over the anarchic forms of capitalism of the 19th century, coupled with democratically organised nation-states, seems to be a fact. In that respect, Burnham was a visionary. We do indeed live in the dictatorship of managers. That managers dominate both in the state and in business no longer seems in doubt. Specialists in a field are subordinated to the managers who rule over them. Many a sociological study establishes that. Workers, builders, politicians, philosophers, preachers, priests, writers, salesmen, scientists, lawyers - they are all slaves within management systems. They are directed, moved, programmed by managers, and so, to survive, they learn to think like managers themselves. The is actually the worst aspect of it all. Burnham paid little attention to what managers actually do although in his time, that was probably still fairly clear. Today, you have many types of managers, operating at all levels of the power tree. They are not selected for originality or creativity but for flexibility ability, energy, learning ability, talent for delegation, enthusiasm and ambition. In the process, they belong to different management schools. There has been a proliferation of management techniques, all of which have in one way or another incorporated the concept of strategy. As early as the 1970s, it was found that more than three hundred abstract management concepts existed. Systems that entered the market in competition with each other. Today, the number of managerial concepts is probably innumerable. ‘Process management’ is a popular concept today. It is all about satisfying the customer's needs but also the flexibility of employees, who have to be more than cogs in a machine. Everything revolves around processes. In manuals and courses, you will come across texts like this: ‘Process-oriented organisations are customer-focused, holistic and results-oriented. Employees still have tasks, of course, but they think from processes. This is reflected in taking responsibility for achieving customer value rather than complying with regulations.’ It becomes clear from this kind of waning text that even the smallest wheel has become a manager in its own right, thinking and acting like a manager. They are as flexible as they are brainwashed. This completes the takeover of power by the management revolution. We are all managers now. Even the customers and the voters will be expected to operate as ‘process managers’. It is quite difficult then not to conclude that all people have become slaves to the same totalitarian system. When they want to look up to the leader, who is supposed to have a vision, they see nothing there but the same manager which they themselves have also become. A person like Dick Schoof. Rebellion is no longer possible, because by whom, against whom, for what? It is much worse than already described in 1984. Substantial change can only start with the question of what kind of world we actually want to live in, regardless of the efficiency question by the managers in us. That is a way of thinking which we hardly master any more. We are dealing with questions without practicality but of great philosophical, religious and philosophical value. Either way, we have to start all over again with who we are.
    0 Reacties 0 x Gedeeld 614 Bekeken 0 Reviews
  • Zwartboek #FransTimmermans: Krijgt deze gewetenloze narcist de macht in Nederland?

    De Stichting Cultuur onder Vuur heeft een 83 pagina’s tellend Zwartboek gepubliceerd met daarin de belangrijkste feiten over Frans Timmermans, de gedroomde #PvdA/GL premier van heel linksradicaal Nederland. Ik heb het boekje gelezen en kwam al snel tot de conclusie dat de angst die vrijheidslievende mensen voor deze man hebben meer dan terecht is. En dat is niet alleen vanwege zij dieprode plannen voor een keiharde fascistische welvaartsvernietigende klimaatdictatuur, maar zeker ook omdat de marxist Timmermans naar voren komt als een gewetenloze misantropische narcist, die in mijn ogen in staat is om zonder een seconde wroeging miljoenen mensen ernstige permanente schade toe te brengen. Lees even mee en besluit dan zelf of Timmermans inderdaad een van de allergevaarlijkste mensen is die er ooit in ons land hebben rondgelopen, en daarom koste wat het kost uit de komende regering moet worden gehouden.

    De flaptekst op de achterkant van het boekje vat Timmermans in een paar zinnen al aardig goed samen:

    “Wees blij, koester dat probleem! Maak het groter. Dan kun je er nog jaren plezier van hebben!” Deze uitspraak uit 2007 is een perfecte samenvatting van de politieke filosofie van Frans Timmermans. De GroenLinks-PvdA-leider zegt op te komen voor het klimaat, maar wie dieper graaft ontdekt de waarheid. Frans Timmermans lost geen problemen op, maar creëert ze. Daarbij is hij vooral uit op zijn eigen aanzien. Wie in de weg staat, wordt rücksichtslos terzijde geschoven. De veeltalige Limburger spreekt vooral één taal: die van de macht. Het Zwartboek Frans Timmermans is het eerste boek dat de volledige omvang van zijn machtsmanipulaties onthult en zijn klimaatagenda ontleedt.’

    De Nederlandse Lenin

    Uit het PvdA/GL verkiezingsprogramma dat ik onlangs uitgebreid besprak kwamen overduidelijk Timmermans’ marxistische ideeën naar voren. Niet voor niets sloot ik die analyse af met de zin dat ik dat programma eigenlijk met één enkele afbeelding kon samenvatten: de vlag van de voormalige Sovjet Unie.

    En dat was bepaald niet overdreven, want Timmermans kan, gezien zijn plannen met ons land, met recht de Nederlandse Vladimir Lenin worden genoemd. Een overheid die alle macht in handen heeft en dwingend het leven van alle burgers op alle facetten en tot in de kleinste details gaat bepalen, waarbij alle privé eigendom en iedere vorm van vrijheid die u nu nog heeft permanent van u wordt afgepakt.

    ‘Rules for thee but not for me’

    Dat gebeurt vanwege het gevaar van een volksopstand niet in één keer, maar stapsgewijs door bijvoorbeeld het afsluiten van aardgas en de daaraan gekoppelde verplichte invoering van (overigens zeer milieuschadelijke) e-auto’s en warmtepompen. Voldoende energie en vrij vervoer zullen niet meteen volgende jaar, maar wel binnen 5 tot maximaal 10 jaar enkel nog beschikbaar en betaalbaar zijn voor de rijke leden van de nieuwe ‘Partij’.

    Daarbij hanteert Timmers schaamteloos het aloude Sovjet partijleidersprincipe ‘rules for thee but not for me’. Die arrogante hyprocrisie liet en laat hij duidelijk zien door bijvoorbeeld te weigeren zijn ‘energielabel G’ huizen te isoleren en/of van zonnepanelen te voorzien, waardoor hij net zoveel kuub aardgas als een heel huizenblok moet verbruiken. En terwijl hij absolute gelijkheid (= vermomde afgunst) predikt, sleept hij jaarlijks tonnen aan salaris en wachtgeld binnen. Waarmee hij rustig het ene vliegreisje na het andere maakt, terwijl hij dat voor de ‘gewone man’ zoveel mogelijk wil gaan verbieden en/of onbetaalbaar gaat maken.

    Zijn heilige doelen: klimaat, LGBTQ en immigratie

    Zijn volgelingen overtuigt hij met regelrechte leugens over de opwarming van de aarde en de ‘2000 jarige’ rol van de door hem zo bewonderde islam, en dat terwijl de islamitische haatideologie nog maar zo’n 1400 jaar bestaat. Maar klaarblijkelijk is het in Timmermans’ ogen geoorloofd het niet zo nauw te nemen met feiten en waarheden, zolang je je heilige doelen maar kunt realiseren.

    Waarbij ik met opzet het woord ‘heilig’ gebruik, want het zal velen inmiddels wel duidelijk zijn dat in de Westerse samenleving ‘het klimaat’ is verworden tot een heuse religie, waarvan Timmermans in Europa één van de hoogst geplaatste ‘geestelijken’ is, in wezen een soort (onder)paus. En in een religie zijn feiten niet nodig en zelfs ongewenst; geloof en overtuiging is voldoende om – in je eigen ogen gerechtvaardigd – alle andere mensen je wil op te leggen, desnoods met leugens, dwang en geweld.

    Het m.i. onthullende en zeer lezenswaardige Zwartboek verhaalt onder meer over de loopbaan van Timmermans, hoe hij zich van meet af aan inzette voor zijn twee andere stokpaardjes (homo-/ LGBTQ-rechten en massa immigratie van moslims c.q. de islamisering van Europa (totaal niet geïnteresseerd in het gegeven dat deze twee zaken elkaar in de praktijk uitsluiten, aangezien LGBTQ’ers in de islamitische wereld doorgaans geen hoge levensverwachting hebben…)), hoe hij frequent zaken overdrijft, dramatiseert of simpelweg verzint, en natuurlijk hoe hij naast zijn toch al extremistische Green Deal voor Europa een aparte, nóg strengere ‘deal’ voor Nederland wil, die onze industrie, ons bedrijfsleven en onze welvaart vrijwel geheel zal wegvagen, alsof het om een massaal mensenoffer voor zijn god genaamd ‘het klimaat’ gaat.

    Steun voor Deep Ecology eco-terroristen

    Dat offer wordt gebracht onder de overkoepelende termen Agenda 2030 en SDG (sustainable development goals), met onder andere ‘zero emissies’ (= alleen mogelijk als je de moderne samenleving ontmantelt en afbreekt), geen plastic meer (reeds begonnen met het verbod op plastic tasjes, rietjes en bekertjes), een verbod op benzineauto’s en ander ‘fossiel’, rekeningrijden, amper nog ruimte voor boeren, mensen verplicht hun woning laten delen, volbouwen van parkeerplaatsen, parken en wegen in steden en dorpen, nóg hogere lasten – het kan Timmermans niet extreem genoeg om zijn ‘herverdeling’ en ‘gelijkheid’ – puur marxistische / communistische credo’s – door te drukken.

    Deze aloude credo’s zijn in een modern jasje gegoten en ingebed in de zogenaamde Deep Ecology ideologie, die mensen op één lijn stelt met ‘de natuur’, dus niet alleen dieren, maar met alles. Kortom: u ben niets meer waard dan een bloemetje in het veld of het gras erom heen. Sterker nog: mensen dienen zich voor ‘de natuur’ op te offeren. Het van deze aardbol verwijderen van miljarden mensen, zoals de meestal virulent antichristelijke Deep Ecology aanhangers eisen, zal dan net zo eenvoudig worden gedaan als het maaien van een gazon.

    Bijzonder verontrustend is daarom Timmermans’ openlijk geuite steun voor Extinction Rebellion, een linksradicale ‘eco’groep die door de Britse politie als terreurbeweging wordt gezien, en in Nederland verantwoordelijk is voor ontwrichtende acties op Schiphol en de A12. Leiders van Extinction Rebellion hebben toegegeven dat het ze in eerste instantie niet eens om de klimaatdoelen gaat, maar om de totale afbraak van de Westerse samenleving. Door zijn uitgesproken steun voor hun acties heeft er er veel van weg dat de PvdA/GL leider zelf ook misantropische trekjes heeft.

    Oftewel: dat hij net als E.R. diep van binnen zó afgunstig is, dat hij andere mensen is gaan haten, vooral als het hen goed gaat en zij dingen doen en willen die hem niet bevallen. We kunnen dan ook met recht van een angst- en doodscultus spreken.

    Een rasechte narcist

    Daarmee kom ik bij de headline, waarin ik Frans Timmermans karakteriseer als een gewetenloze narcist (eigenlijk een pleonasme, maar de benadrukking is zeker in zijn geval enorm toepasselijk.) Deze mensen kenmerken zich door een air van grandiositeit (ze vinden zichzelf heel bijzonder, lijden vaak aan een vorm van een messiascomplex), achten zich ver verheven boven anderen en daardoor gerechtvaardigd hen de les te lezen, te dwingen en forceren, afspraken te schenden en te liegen, laten zich nooit door anderen corrigeren (want zij hebben altijd gelijk), en zijn meester manipulators dankzij hun talent om de aandacht, bewondering en aanbidding van andere mensen te verwerven, reden waarom zij heel innemend en charmant kunnen overkomen (wat echter puur uit eigenbelang is).

    Bovendien hebben ze er geen enkel probleem mee om andere mensen te gebruiken, misbruiken en zwaar te beschadigen, mede omdat ze menen dat problemen en crisissen altijd de schuld van anderen zijn en ze daar zelden of nooit zelf enige verantwoordelijkheid voor nemen.

    Timmermans lijkt me, gezien zijn niets en niemand ontziende handelswijze zoals beschreven in dit boekje, en het feit dat hij een hele schare aanbidders lijkt te hebben (bijna 1 op de 6 kiesgerechtigde Nederlanders, wat ik ronduit schokkend vind) daarom het schoolvoorbeeld van een rasechte narcist die in dit leven in werkelijkheid maar om één iemand geeft: zichzelf. Als premier zal hij er dan ook geen seconde van wakker liggen om beloften en afspraken aan zijn laars te lappen, en al liegend en bedriegend zijn klimaatwaanzin door te drijven, zelfs – en ik denk ook juist – als dit de Nederlandse bevolking ernstige en blijvende schade zal toebrengen, en wellicht bijna compleet zal termineren.

    Partij van de Algehele Groene Liquidatie

    PvdA/GL staat wat mij betreft dan ook voor Partij van de Algehele Groene Liquidatie. Deze dieprood/groene combinatie gaat namelijk in steeds sneller tempo (dus binnen enkele jaren tijd) alles liquideren wat ons lief is en wat de vorige generaties hebben opgebouwd, dus onze welvaart, ons welzijn en onze vrijheid. Wat er voor in de plaats komt is een eco- / klimaatdictatuur die zich qua dwang, wreedheid en veroorzaakte armoede en ellende met gemak zal kunnen meten met de ergste dicturen die deze wereld ooit heeft voortgebracht – inclusief die van Lenin, Stalin en Kim Jong-il / -un.

    In een samenleving waar vrijheid, zelfbeschikkingsrecht, wederzijds respect, gezond verstand, optimisme en het belang van elkaar nog voorop staat, zou deze krankzinnige drang naar zelfvernietiging geen enkele kans krijgen. Maar de Westerlingen, met de Nederlanders in de voorhoede, lijken levensmoe, depressief, negatief en zelfs defaitistisch en suïcidaal te zijn geworden, aangezien dit streven in meer of mindere mate door bijna de hele politiek wordt gesteund, ook door twee van de drie andere grote partijen in de peilingen, NSC en VVD. (De derde grote partij in de peilingen is de PVV, en die verzet zich er net als de FVD juist fel tegen de gewraakte Klimaatwet, die ons feitelijk verplicht onszelf te verwoesten.)

    Misschien moeten we daarom inderdaad opnieuw door een periode van diepe ellende voordat we massaal wakker worden en ons land en volk weer op een juiste menswaardige koers zetten. Tenminste, als er na de verwoestingen die de nationale en internationale Klimaatkerk dreigt aan te richt nog een Nederland bestaat waarin nog iemand over is die überhaupt wakker kan worden.

    Xander
    Zwartboek #FransTimmermans: Krijgt deze gewetenloze narcist de macht in Nederland? De Stichting Cultuur onder Vuur heeft een 83 pagina’s tellend Zwartboek gepubliceerd met daarin de belangrijkste feiten over Frans Timmermans, de gedroomde #PvdA/GL premier van heel linksradicaal Nederland. Ik heb het boekje gelezen en kwam al snel tot de conclusie dat de angst die vrijheidslievende mensen voor deze man hebben meer dan terecht is. En dat is niet alleen vanwege zij dieprode plannen voor een keiharde fascistische welvaartsvernietigende klimaatdictatuur, maar zeker ook omdat de marxist Timmermans naar voren komt als een gewetenloze misantropische narcist, die in mijn ogen in staat is om zonder een seconde wroeging miljoenen mensen ernstige permanente schade toe te brengen. Lees even mee en besluit dan zelf of Timmermans inderdaad een van de allergevaarlijkste mensen is die er ooit in ons land hebben rondgelopen, en daarom koste wat het kost uit de komende regering moet worden gehouden. De flaptekst op de achterkant van het boekje vat Timmermans in een paar zinnen al aardig goed samen: “Wees blij, koester dat probleem! Maak het groter. Dan kun je er nog jaren plezier van hebben!” Deze uitspraak uit 2007 is een perfecte samenvatting van de politieke filosofie van Frans Timmermans. De GroenLinks-PvdA-leider zegt op te komen voor het klimaat, maar wie dieper graaft ontdekt de waarheid. Frans Timmermans lost geen problemen op, maar creëert ze. Daarbij is hij vooral uit op zijn eigen aanzien. Wie in de weg staat, wordt rücksichtslos terzijde geschoven. De veeltalige Limburger spreekt vooral één taal: die van de macht. Het Zwartboek Frans Timmermans is het eerste boek dat de volledige omvang van zijn machtsmanipulaties onthult en zijn klimaatagenda ontleedt.’ De Nederlandse Lenin Uit het PvdA/GL verkiezingsprogramma dat ik onlangs uitgebreid besprak kwamen overduidelijk Timmermans’ marxistische ideeën naar voren. Niet voor niets sloot ik die analyse af met de zin dat ik dat programma eigenlijk met één enkele afbeelding kon samenvatten: de vlag van de voormalige Sovjet Unie. En dat was bepaald niet overdreven, want Timmermans kan, gezien zijn plannen met ons land, met recht de Nederlandse Vladimir Lenin worden genoemd. Een overheid die alle macht in handen heeft en dwingend het leven van alle burgers op alle facetten en tot in de kleinste details gaat bepalen, waarbij alle privé eigendom en iedere vorm van vrijheid die u nu nog heeft permanent van u wordt afgepakt. ‘Rules for thee but not for me’ Dat gebeurt vanwege het gevaar van een volksopstand niet in één keer, maar stapsgewijs door bijvoorbeeld het afsluiten van aardgas en de daaraan gekoppelde verplichte invoering van (overigens zeer milieuschadelijke) e-auto’s en warmtepompen. Voldoende energie en vrij vervoer zullen niet meteen volgende jaar, maar wel binnen 5 tot maximaal 10 jaar enkel nog beschikbaar en betaalbaar zijn voor de rijke leden van de nieuwe ‘Partij’. Daarbij hanteert Timmers schaamteloos het aloude Sovjet partijleidersprincipe ‘rules for thee but not for me’. Die arrogante hyprocrisie liet en laat hij duidelijk zien door bijvoorbeeld te weigeren zijn ‘energielabel G’ huizen te isoleren en/of van zonnepanelen te voorzien, waardoor hij net zoveel kuub aardgas als een heel huizenblok moet verbruiken. En terwijl hij absolute gelijkheid (= vermomde afgunst) predikt, sleept hij jaarlijks tonnen aan salaris en wachtgeld binnen. Waarmee hij rustig het ene vliegreisje na het andere maakt, terwijl hij dat voor de ‘gewone man’ zoveel mogelijk wil gaan verbieden en/of onbetaalbaar gaat maken. Zijn heilige doelen: klimaat, LGBTQ en immigratie Zijn volgelingen overtuigt hij met regelrechte leugens over de opwarming van de aarde en de ‘2000 jarige’ rol van de door hem zo bewonderde islam, en dat terwijl de islamitische haatideologie nog maar zo’n 1400 jaar bestaat. Maar klaarblijkelijk is het in Timmermans’ ogen geoorloofd het niet zo nauw te nemen met feiten en waarheden, zolang je je heilige doelen maar kunt realiseren. Waarbij ik met opzet het woord ‘heilig’ gebruik, want het zal velen inmiddels wel duidelijk zijn dat in de Westerse samenleving ‘het klimaat’ is verworden tot een heuse religie, waarvan Timmermans in Europa één van de hoogst geplaatste ‘geestelijken’ is, in wezen een soort (onder)paus. En in een religie zijn feiten niet nodig en zelfs ongewenst; geloof en overtuiging is voldoende om – in je eigen ogen gerechtvaardigd – alle andere mensen je wil op te leggen, desnoods met leugens, dwang en geweld. Het m.i. onthullende en zeer lezenswaardige Zwartboek verhaalt onder meer over de loopbaan van Timmermans, hoe hij zich van meet af aan inzette voor zijn twee andere stokpaardjes (homo-/ LGBTQ-rechten en massa immigratie van moslims c.q. de islamisering van Europa (totaal niet geïnteresseerd in het gegeven dat deze twee zaken elkaar in de praktijk uitsluiten, aangezien LGBTQ’ers in de islamitische wereld doorgaans geen hoge levensverwachting hebben…)), hoe hij frequent zaken overdrijft, dramatiseert of simpelweg verzint, en natuurlijk hoe hij naast zijn toch al extremistische Green Deal voor Europa een aparte, nóg strengere ‘deal’ voor Nederland wil, die onze industrie, ons bedrijfsleven en onze welvaart vrijwel geheel zal wegvagen, alsof het om een massaal mensenoffer voor zijn god genaamd ‘het klimaat’ gaat. Steun voor Deep Ecology eco-terroristen Dat offer wordt gebracht onder de overkoepelende termen Agenda 2030 en SDG (sustainable development goals), met onder andere ‘zero emissies’ (= alleen mogelijk als je de moderne samenleving ontmantelt en afbreekt), geen plastic meer (reeds begonnen met het verbod op plastic tasjes, rietjes en bekertjes), een verbod op benzineauto’s en ander ‘fossiel’, rekeningrijden, amper nog ruimte voor boeren, mensen verplicht hun woning laten delen, volbouwen van parkeerplaatsen, parken en wegen in steden en dorpen, nóg hogere lasten – het kan Timmermans niet extreem genoeg om zijn ‘herverdeling’ en ‘gelijkheid’ – puur marxistische / communistische credo’s – door te drukken. Deze aloude credo’s zijn in een modern jasje gegoten en ingebed in de zogenaamde Deep Ecology ideologie, die mensen op één lijn stelt met ‘de natuur’, dus niet alleen dieren, maar met alles. Kortom: u ben niets meer waard dan een bloemetje in het veld of het gras erom heen. Sterker nog: mensen dienen zich voor ‘de natuur’ op te offeren. Het van deze aardbol verwijderen van miljarden mensen, zoals de meestal virulent antichristelijke Deep Ecology aanhangers eisen, zal dan net zo eenvoudig worden gedaan als het maaien van een gazon. Bijzonder verontrustend is daarom Timmermans’ openlijk geuite steun voor Extinction Rebellion, een linksradicale ‘eco’groep die door de Britse politie als terreurbeweging wordt gezien, en in Nederland verantwoordelijk is voor ontwrichtende acties op Schiphol en de A12. Leiders van Extinction Rebellion hebben toegegeven dat het ze in eerste instantie niet eens om de klimaatdoelen gaat, maar om de totale afbraak van de Westerse samenleving. Door zijn uitgesproken steun voor hun acties heeft er er veel van weg dat de PvdA/GL leider zelf ook misantropische trekjes heeft. Oftewel: dat hij net als E.R. diep van binnen zó afgunstig is, dat hij andere mensen is gaan haten, vooral als het hen goed gaat en zij dingen doen en willen die hem niet bevallen. We kunnen dan ook met recht van een angst- en doodscultus spreken. Een rasechte narcist Daarmee kom ik bij de headline, waarin ik Frans Timmermans karakteriseer als een gewetenloze narcist (eigenlijk een pleonasme, maar de benadrukking is zeker in zijn geval enorm toepasselijk.) Deze mensen kenmerken zich door een air van grandiositeit (ze vinden zichzelf heel bijzonder, lijden vaak aan een vorm van een messiascomplex), achten zich ver verheven boven anderen en daardoor gerechtvaardigd hen de les te lezen, te dwingen en forceren, afspraken te schenden en te liegen, laten zich nooit door anderen corrigeren (want zij hebben altijd gelijk), en zijn meester manipulators dankzij hun talent om de aandacht, bewondering en aanbidding van andere mensen te verwerven, reden waarom zij heel innemend en charmant kunnen overkomen (wat echter puur uit eigenbelang is). Bovendien hebben ze er geen enkel probleem mee om andere mensen te gebruiken, misbruiken en zwaar te beschadigen, mede omdat ze menen dat problemen en crisissen altijd de schuld van anderen zijn en ze daar zelden of nooit zelf enige verantwoordelijkheid voor nemen. Timmermans lijkt me, gezien zijn niets en niemand ontziende handelswijze zoals beschreven in dit boekje, en het feit dat hij een hele schare aanbidders lijkt te hebben (bijna 1 op de 6 kiesgerechtigde Nederlanders, wat ik ronduit schokkend vind) daarom het schoolvoorbeeld van een rasechte narcist die in dit leven in werkelijkheid maar om één iemand geeft: zichzelf. Als premier zal hij er dan ook geen seconde van wakker liggen om beloften en afspraken aan zijn laars te lappen, en al liegend en bedriegend zijn klimaatwaanzin door te drijven, zelfs – en ik denk ook juist – als dit de Nederlandse bevolking ernstige en blijvende schade zal toebrengen, en wellicht bijna compleet zal termineren. Partij van de Algehele Groene Liquidatie PvdA/GL staat wat mij betreft dan ook voor Partij van de Algehele Groene Liquidatie. Deze dieprood/groene combinatie gaat namelijk in steeds sneller tempo (dus binnen enkele jaren tijd) alles liquideren wat ons lief is en wat de vorige generaties hebben opgebouwd, dus onze welvaart, ons welzijn en onze vrijheid. Wat er voor in de plaats komt is een eco- / klimaatdictatuur die zich qua dwang, wreedheid en veroorzaakte armoede en ellende met gemak zal kunnen meten met de ergste dicturen die deze wereld ooit heeft voortgebracht – inclusief die van Lenin, Stalin en Kim Jong-il / -un. In een samenleving waar vrijheid, zelfbeschikkingsrecht, wederzijds respect, gezond verstand, optimisme en het belang van elkaar nog voorop staat, zou deze krankzinnige drang naar zelfvernietiging geen enkele kans krijgen. Maar de Westerlingen, met de Nederlanders in de voorhoede, lijken levensmoe, depressief, negatief en zelfs defaitistisch en suïcidaal te zijn geworden, aangezien dit streven in meer of mindere mate door bijna de hele politiek wordt gesteund, ook door twee van de drie andere grote partijen in de peilingen, NSC en VVD. (De derde grote partij in de peilingen is de PVV, en die verzet zich er net als de FVD juist fel tegen de gewraakte Klimaatwet, die ons feitelijk verplicht onszelf te verwoesten.) Misschien moeten we daarom inderdaad opnieuw door een periode van diepe ellende voordat we massaal wakker worden en ons land en volk weer op een juiste menswaardige koers zetten. Tenminste, als er na de verwoestingen die de nationale en internationale Klimaatkerk dreigt aan te richt nog een Nederland bestaat waarin nog iemand over is die überhaupt wakker kan worden. Xander
    1 Reacties 0 x Gedeeld 1779 Bekeken 0 Reviews
  • Kaag wil graag de oppositie elimineren. Wij vormen namelijk een bedreiging voor de marxistische omwenteling die zij in Nederland teweeg wil brengen.

    Zij en haar elitaire vriendjes van de linkse partijen en globalistische sekte vertegenwoordigd door 'praatclubjes' zoals het World Economic Forum willen de wereld regeren. Zij willen het heel graag voor het zeggen hebben terwijl het 'domme volk' hun bek moeten houden en de waanzin en willekeur gewillig moeten ondergaan.

    No questions asked terwijl de elite zich vergrijpt aan kleine kinderen en alle luxe dat ons wordt ontnomen.

    Ze kijken met minachting neer op ons, het kutvolk terwijl ze de verwarming op hoog zetten en hun malse biefstuk en champagne nuttigen terwijl armoede en ellende de rest van het land treft.

    Ik wil daarom graag een halt toeroepen aan de polariserende en leugenachtige politici die er marxistische ideologieen op na houden en de soevereiniteit ondermijnen van Nederland met hun loyaliteit aan globalistische elite clubjes zoals het WEF.

    Ik zal niet rusten totdat dit kwaad is verslagen. Geen seconde.
    Kaag wil graag de oppositie elimineren. Wij vormen namelijk een bedreiging voor de marxistische omwenteling die zij in Nederland teweeg wil brengen. Zij en haar elitaire vriendjes van de linkse partijen en globalistische sekte vertegenwoordigd door 'praatclubjes' zoals het World Economic Forum willen de wereld regeren. Zij willen het heel graag voor het zeggen hebben terwijl het 'domme volk' hun bek moeten houden en de waanzin en willekeur gewillig moeten ondergaan. No questions asked terwijl de elite zich vergrijpt aan kleine kinderen en alle luxe dat ons wordt ontnomen. Ze kijken met minachting neer op ons, het kutvolk terwijl ze de verwarming op hoog zetten en hun malse biefstuk en champagne nuttigen terwijl armoede en ellende de rest van het land treft. Ik wil daarom graag een halt toeroepen aan de polariserende en leugenachtige politici die er marxistische ideologieen op na houden en de soevereiniteit ondermijnen van Nederland met hun loyaliteit aan globalistische elite clubjes zoals het WEF. Ik zal niet rusten totdat dit kwaad is verslagen. Geen seconde.
    Boos
    1
    2 Reacties 0 x Gedeeld 42 Bekeken 0 Reviews
  • https://rumble.com/v1ne5ky-kalen-undercover-caught-trans-marxist-admits-to-recruiting-13-year-old-fron.html
    https://rumble.com/v1ne5ky-kalen-undercover-caught-trans-marxist-admits-to-recruiting-13-year-old-fron.html
    RUMBLE.COM
    KALEN UNDERCOVER: KALEN INFILTRATES A MARXIST TRAINING CAMP | FRONTLINES
    EXCLUSIVE: Kalen D'Almeida went undercover at a "2022 Marxist Training Camp", which was hosted by the "International Marxist Tendency." The University of Minnesota allowed this group to be placed on t
    0 Reacties 0 x Gedeeld 22 Bekeken 0 Reviews
  • Opmerkelijke overreactie van Kaag op de constatering dat ze naar het beruchte “spy college” in Oxford ging: St Anthony’s, waar marxistische studenten werden gerecruteerd door geheime diensten, overheden en buitenlandse diensten. Iets te verbergen?
    Opmerkelijke overreactie van Kaag op de constatering dat ze naar het beruchte “spy college” in Oxford ging: St Anthony’s, waar marxistische studenten werden gerecruteerd door geheime diensten, overheden en buitenlandse diensten. Iets te verbergen? 😂
    Lachen
    1
    0 Reacties 0 x Gedeeld 47 Bekeken 0 Reviews
  • https://youtu.be/4bEZEc1yv00
    Even lachen!! Links globelistisch pro blm antifa pro vacc,n klimaat
    De marxisten !!!
    Hoe achterlijk kun je zijn !!!
    https://youtu.be/4bEZEc1yv00 Even lachen!! Links globelistisch pro blm antifa pro vacc,n klimaat De marxisten !!! Hoe achterlijk kun je zijn !!!
    0 Reacties 0 x Gedeeld 2 Bekeken 0 Reviews
  • https://youtu.be/kiLg2kgTSNQ
    MOEST HEM TOCH NOG ÉÉN X DELEN!!
    En let op Addema achter Gideon!!
    En hoe pinnokio Rutte TOEGEEFT dat hij een zijn globelistische landverraders vrienden VOOR EEN MARXISTISCHE DICTUUR IS en hier graag aan meewerkt!!
    https://youtu.be/kiLg2kgTSNQ MOEST HEM TOCH NOG ÉÉN X DELEN!! En let op Addema achter Gideon!! En hoe pinnokio Rutte TOEGEEFT dat hij een zijn globelistische landverraders vrienden VOOR EEN MARXISTISCHE DICTUUR IS en hier graag aan meewerkt!!
    0 Reacties 0 x Gedeeld 1 Bekeken 0 Reviews
Gesponsord