In een samenleving waarin alles wordt gedaan om de dood te negeren, uit te stellen of, zoals de Corona-maatregelen beogen te beogen, te verbieden, zijn doodsgewoonten voor iedereen een goede gelegenheid om hun plaats te vinden in het grote coördinatenstelsel van onze wereld.

We zijn vergeten dat we met elke leeftijd geestelijk groeien, maar fysiek gaan we achteruit. Het pad leidt maar in één richting. Het Latijnse gezegde "Memento mori" herinnert je hieraan, wees je bewust van de sterfelijkheid.

De door de staat gecontroleerde angst voor een corona-dood en de bijna pathologische jeugdgekte van onze tijd hebben onze relatie met onze eigen vergankelijkheid verstoord. Iedereen wil oud worden, maar bijna niemand wil oud worden.

In een wereld waarin zelfs een 66-jarige vrouw dankzij kunstmatige inseminatie haar late moederschap kan waarmaken en de ouderdomsrimpels worden weggespoten met de neurotoxine botox, lijkt er geen ruimte meer te zijn voor ziekte, ouderdom en dood . De dood is het zegel van het leven en pauzeren is een waardevolle gelegenheid om na te denken over je eigen wezen.

De dode maand november

Ons leven heeft zijn eigen cyclus, net als de natuur. Met het begin van de herfst komt er een einde aan de cyclus van het jaar. De bladeren verdorren, sterven en vallen. Sommige dingen rusten, veel sterft. Na het kleurrijke oktober heeft nu november ons welkom geheten. De nachten worden langer, we hebben te maken met de duisternis en de natte kou. Dit doet wat denken aan de graftombe.

Nu wordt november ook wel de "maand van de doden" genoemd en luidt een marathon van herdenkings- en boetedagen in. Het begint met Allerheiligen en Allerzielen. Praktiserende katholieken eren op deze dagen hun heiligen en hun doden, graven worden versierd en gezegend.

Sinds 1919 heeft de dag van nationale rouw ook zijn vaste plaats in de maand van de doden, op de tweede zondag voor de 1e advent worden de doden van de oorlogen en de slachtoffers van geweld herdacht. De Dodenzondag vormt de afsluiting, die het einde van het protestantse kerkelijk jaar inluidt en ook wel "Eternity Sunday" wordt genoemd. Koning Friedrich Wilhelm III. uitgeroepen tot de Zondag van de Doden ter herdenking van degenen die zijn omgekomen in de Bevrijdingsoorlogen tegen Napoleon.

Tussen de dag van nationale rouw en de dodenzondag werd tot 1994 de dag van boete en gebed gevierd als een feestdag. Een jaar later werd deze afgeschaft om de nieuw ingevoerde langdurige zorgverzekering in alle deelstaten behalve Saksen te financieren. De Saksen lieten de dag van boete en gebed veel kosten: werknemers in de Vrijstaat betalen per maand 0,5 procent meer aan langdurige zorgverzekeringen dan in de rest van Duitsland. De extra tijd voor bezinning, bezinning en heroriëntatie is mogelijk ook terug te vinden in de resultaten van de federale verkiezingen.

Samhain: Het feest van de doden van de Kelten

Dodenherdenking is zo oud als de mensheid zelf.Onze voorouders hadden speciale gebruiken. Het christendom heeft veel heidense feesten in het kerkelijk jaar "geïntegreerd". De nabijheid van Allerheiligen en Halloween is geen toeval. Want Halloween, dat op 31 oktober wordt gevierd, gaat terug naar het Keltische festival "Samhain". De natuurminnende Kelten vierden het einde van het oogstseizoen en het begin van een nieuw jaar. In de Samhain-nacht zou er volgens de Keltische mythologie een verbinding zijn met het dodenrijk. Laat de doden de levenden opzoeken die het komende jaar zullen sterven.

Om de geesten te sussen, werden offers voor de huizen geplaatst of ze staken vuren aan en vermomden zich met angstaanjagende maskers om ze weg te jagen. Ierse immigranten brachten het oude gebruik mee naar Noord-Amerika, waar het veranderde in "Halloween".

Sinds enkele jaren wint dit horrorcarnaval ook in Duitsland aan populariteit. Dit kan de een of de ander irriteren die zich afvraagt ​​​​wat dit nieuwe moderne spook hier in godsnaam aan het doen is. Ik had ook maar één oogrol voor dit trick-or-treating-spektakel totdat het me tegenwoordig betoverde.

Als moeder van twee kinderen liet ik me in elkaar slaan en liet ik mijn kinderen naar buiten gaan om buren te chanteren voor hun snoep. Ik hield de positie bij de vuurkorf thuis en was gewapend met spiesjes worst en marshmallows. Een flink dozijn kinderbendes kwamen naar ons tuinhek en speelden hun rijmpjes.

Na de corona-lockdowns was het een waar genoegen om de buurt wakker te zien worden en weer met elkaar te praten en te lachen. Veel kinderen en jongeren hadden samen met hun ouders de kostuums zelf gemaakt en droegen ze met trots. Toen ik het vuur stookte, de smaak van deze marshmallows lekker vond en flirtte met de dood van een suikerschok, hoorde ik een kleine jongen zijn rijmpje oefenen achter de tuinheg en toen verzoende ik me met deze "Halloween", die een oude, lokale traditie opnieuw importeren.

Bezoek ook ens mij blog voor meer https://indignatie.nl/