Hallo Wereld.

Wat leven we toch in een mooi en bijzonder wereld. Het contrast van het leven dat zich als een infinite wave door het Unversum manouvreert. En als een vlinder door de storm altijd zijn juiste lijn weet te vinden.

Terwijl ik vanmorgen mijn ontbijt aan het bereiden was liep ik even de tuin in. Er was wat regen voorspeld dus ik conrolleerde nog even de tent. Onze partytent dat al een maand buiten stond in weer en wind. Onze feesttent dat ook diende als overdekt dag/ avond en nacht terras. Zo grappig hoe wij zijn als gezin. Home is where the heart is!

Terwijl we gisteren genoten van een stralende dag met een heerlijke zon stemde de dag vandaag regenachtig, windy met wat regen. Alles allemaal deel van het geheel als proces. As above as  below.

Starend naar de lucht zie ik plots een vlinder de tuin invliegen en landen op mijn profisorisch geknutselde tentdoek. De tent had namelijk alleen 2 zijwanden maar een 3e was noodzakelijk om de tent enigszins vrij te houden van mogelijke regenbuien. Hiervoor had ik een Amerikaanse vlag, ooit op mijn pad gekomen, gebruikt.

Terwijl ik heel voorzichtig een paar kiekjes proberen te nemen van dit bijzondre wezen reik ik naar haar uit. En probeer haar op mijn vinger te laten komen. Heel zachtjes schuif ik haar op mijn vinger maar door een windvlaag opgeschrikt denk ik vliegt ze ineens weg. Om na wat gefladder op de fiets, wat er staat, te landen.

Ik voelde dat ze mij een boodschap kwam brengen. En ik voelde ook dat de enigste manier om de boodschap binnen te laten komen was dat ik letterlijk in contact met haar moest staan. Een moment van twijfel bekroop mij; "wat als ze weer schrikt en wer weg vliegt? Kan ik dat wel? Ik heb nog nooit een vlinder zo op mijn kunnen laten zitten!"

Maar al die gedachten verdwenen in 'a split second'. En ik reikte voor de 2e keer naar haar uit. Terwijl er een wind opstak stapte ze voorzichtig op mijn vinger. Ik hief mijn hand wat hoger in de wind om haar de vrijheid te geven uit te vliegen. Tot mijn verbazing bleef ze zitten en draaide ze zich naar mij toe. Wat er toen aan besef binnenkwam leek een fastforward movie van de afgelopen 2 jaar. Naast de helderheid die ik graag wil delen.

Mijn transformatie voor dit deel van mijn tijd heeft zich voltooid. De afgelopen 5 jaren hebben mij enorme diepe inzichten gegeven. De jarenlange depressie van mijn wederhelft die na een lange intense aardse reis letterlijke instorten op haar menselijke fundamenten. Gevormt door alles wat haar pad heeft gekruisd tot dan. De vele personen uit mijn directe omgeing die vanaf 2016 dit aardse leven verlieten.

De dieptepunt, als ik dat zo mag noemen, waren wel de transities  van familieleden die bij  een heel speciale plek hadden. Terwijl de wereld in 2020 in een angst psychose werd gedrukt verloor ik oma Sariah, Tante Kentie en Oom Jozef.

...Word vervolgd