"HOE KUN JE HET NU NÓG NIET ZIEN?"

Eerlijk is eerlijk, ik moet bekennen dat ook bij mij geregeld 'ontploffingsgevaar' bestaat.

Vastberaden om exploderende monoloog ten gehore te brengen aan iedereen die 'het' nog steeds niet ziet.

Ongeduldig en ongedurig wachtend op de eerste stupide opmerking om als knalvuurwerk af te gaan.

Effect? nog minder dan niets

Frustratie gehalte? Sky high

Wie had er last van? Ik

Nogal confronterend zeg maar, maar hé, inmiddels hebben we daar veel ervaring mee.

Af en toe word ik nog steeds uitgedaagd om, temidden van deze absolute omarming van absurditeit, het geduld en begrip op te kunnen brengen om niet verbaal los te gaan.

Want wat zegt dat over mij?
Doe ik dan niet net zo hard mee?

Nou, dat dus.

Om mijzelf tot kalmte te manen ben ik mij van virussen in massa vorming gaan verdiepen.

En allemachtig, dat had ik eerder moeten weten, want nu begrijp ik hoe dit fenomeen tot stand komt.

Nog belangrijker ik weet hoe het kan dat sommige mensen 'het nog steeds niet zien'.

Verandering van strategie dus, want ook dat heeft het me opgeleverd.

Nu hou ik wel van een uitdaging. Dus voor mijzelf weer als een raket te lanceren, blijf ik me wonderlijk rustig voelen.

Spreek ik me rustig, duidelijk en onwrikbaar uit.

Voor nu in ieder geval. Maar goed al doende leert men!

Zelfs de meeste mensen die 'het nu nog steeds niet zien'.