Goede tekst voor mensen die graag eens verder kijken dan het 8 uur journaal, omdat ze stiekem ook best vermoeden dat het soms net even anders is dan het lijkt.
[ Tekst: Jan Vingerhoets (huisarts) ]
“Je gaat het pas zien als je het door hebt”, orakelde Cruijff. Helaas komt dat moment voor velen te laat”.
De media zijn in de ban van de Oekraine. Een massaal op social media gedeelde oproep om als daad van verzet de lampen even uit te doen was aanleiding voor een blog over de manipuleerbaarheid van onze mening en een waarschuwing voor wat er ondertussen gebeurt.
“Als ik zou willen dat je het begreep, had ik het wel duidelijker uitgelegd”, sprak Johan Cruijff ooit. Wijsheid is soms makkelijk te vinden. Voor waarheid ligt dat doorgaans een stukje ingewikkelder. Het is immers voor organisaties, instanties en overheden een stuk gemakkelijker als we niet alles begrijpen. Velen van ons voelen zich daar comfortabel bij, of zijn zich nog altijd niet bewust van hoe selectief informatie wordt gebruikt om gewenst gedrag te sturen en te zorgen dat zij de gewenste mening aannemen. Wie niet verder komt dan de krant en het journaal heeft geen idee wat er werkelijk speelt in de wereld en dat is natuurlijk wel zo gemakkelijk.
In de afgelopen jaren hebben we gezien hoe de overheid zich voor de kar liet spannen van de grote farmaceuten. Er werd een heuse reclamecampagne opgezet voor medicijnen die (na discutabel en ronduit frauduleus onderzoek met een hoog WC-eend gehalte) een voorlopige goedkeuring hadden. De vraagtekens die veel internationale experts hadden bij veiligheid en effectiviteit van het beleid mochten niet gehoord worden: hier bepaalde de overheid wat mensen te horen kregen en stuurde daarmee feilloos de heersende publieke opinie aan. Zo kreeg zij het voor elkaar dat mensen, ook zonder dat zij daartoe een medische indicatie hadden, zich op basis van die eenzijdige informatie massaal lieten injecteren met een middel dat de voorwaardelijke status tot op heden nog altijd niet is ontstegen, dat niet deed wat beloofd was en bovendien steeds korter en minder effectief bleek.
Dat mensen dit geruime tijd kritiekloos slikten is wellicht nog wel te snappen. De achterliggende gegevens waren immers weinig toegankelijk gemaakt en het vergde wat doorzetting om die te achterhalen. Slechts een handjevol experts, velen zelfs met verstrengelde belangen, mocht hun mening geven – mits die het officiële verhaal onderschreef. De overheid bepaalde welke informatie het publiek gevoerd kreeg. Dit leidde tot een grote eensgezindheid, want wie andere visies had, hoe goed onderbouwd ook, werd als een mafkees of ultrarechts gevaar weggezet, en zeg nu zelf: wie wil daar nou bij horen? Mensen zijn evolutionair gezien sociale dieren en voor de overleving is het dan een stuk comfortabeler om de gangbare mening van de groep aan te hangen. Het pesten, discrimineren en buitensluiten van andersdenkenden is mensen nu eenmaal eigen. En pijnlijk genoeg bleek het velen koud te laten zolang het henzelf niet raakte.
Pas toen ik zelf acte de présence gaf op demonstraties tegen een discriminerend beleid en als ooggetuige de verslagen hiervan in de media las, drong het tot me door: wat ik op het nieuws zie en in de krant lees, is enorm geframed en komt vaak totaal niet overeen met wat er werkelijk gebeurt. Datzelfde merkte ik toen ik me verdiepte in het medische verhaal, dat een heel goed onderbouwde keerzijde had. Die mocht echter absoluut niet gehoord worden en haalde de reguliere media zelden. Wat ik nooit wilde geloven, blijkt echt waar: het nieuws wordt als het zo uitkomt verdraaid, gemanipuleerd of zonodig genegeerd. Zo wilde vaccinproducent Pfizer haar schokkende interne veiligheidsrapporten liefst geheim houden voor het publiek en werden de stukken pas na een gerechtelijk vonnis met heel veel tegenzin en tegenwerking gefaseerd gepubliceerd. De meer dan 1200 doden en vele duizenden ernstige deels blijvende bijwerkingen die binnen 2,5 maand na de eerste vaccinaties gemeld werden vormden volgens het rapport zelf (!) slechts een deel van de werkelijkheid. Ik heb werkelijk jaren gedacht dat we in ons land een vrije pers hadden, maar inmiddels weet ik wel beter. Wie echt wil weten hoe het zit, moet toch echt wat meer moeite doen dan om 8 uur het journaal kijken en bij het ontbijt de krant openslaan.
De coronagekte is wat geluwd. Velen zijn blij, maar de rust is verraderlijk: we worden nog altijd in slaap gesust waarbij velen helemaal niet door hebben dat we nu alleen maar even in de pauzestand staan op weg naar een staatsbestel met totalitaire trekken. De overheid is nu even tevreden omdat de basis gelegd is voor een controlestaat: de instrumenten daartoe zijn niet afgeschaft maar gewoon even in de ijskast gelegd. We zijn eraan gewend geraakt dat grondrechten niet -en machthebbers wel– onschendbaar zijn. We zijn het normaal gaan vinden dat onze vrijheden afhankelijk worden gemaakt van blinde gehoorzaamheid. We vinden het normaal dat de overheid bepaalt hoeveel bezoek we mogen ontvangen en dat we onze lichamelijke integriteit inleveren voor de ander, ook al blijkt dat in werkelijkheid helemaal niet zo te werken. De tijdelijke noodwetten zijn zonder noodzaak voor de vierde keer verlengd en zullen vermoedelijk permanent gaan worden, want als het gaat om het uitbreiden van macht en controle, zit een begrip als tijdelijkheid de regering alleen maar in de weg. Toegangspassen zijn onwerkzaam verklaard voor de gezondheid, maar daar waren ze in werkelijkheid natuurlijk ook nooit voor bedoeld. Ze worden paraat gehouden ‘in de ijskast’ want het zijn ideale middelen om de massa te controleren en die moet je natuurlijk altijd achter de hand houden. Nu eenmaal blijkt dat mensen het gebruik van die machtsmiddelen kritiekloos ondergaan zal die macht ook nooit meer uit handen gegeven worden. Het middel van de digitale controlepas is inmiddels argeloos geaccepteerd door de murw gepropageerde massa en daarmee is het doel bereikt. Alleen daarom is corona in de media even geen issue meer. Maar de pas komt terug, erger dan zij ooit was. Noteert u dat maar vast, want dat beloof ik u bij deze.
Waar het nu om gaat is dat de aandacht van het volk even wordt afgeleid. Oorlogen zijn heel geschikt en worden van oudsher gebruikt om de aandacht af te leiden. Je kunt er het volk mee verenigen zonder dat je veel argumenten nodig hebt en zorgen dat ineens niemand meer oog heeft voor falend beleid, politieke schandalen of het feit dat je ondertussen op gluiperige wijze vrijheidsbedreigende trucjes aan het doorvoeren bent. In die zin doet de oorlog in Oost-Europa nu effectief dienst als afleidingsmanoeuvre en rookgordijn. Wat er precies allemaal aan vooraf ging weten weinigen, maar niets is wat het lijkt. Poetin valt buurland binnen. Nou lijkt Poetin me beslist geen prettig sujet. Maar de Oekraïense regering, al jaren verwikkeld in een binnenlandse oorlog tegen haar eigen burgers, bestaat ook niet uit louter goedzakken. Maar het nieuws oordeelt voor ons: zij zijn de ‘good guys’.
We krijgen een overzichtelijk en hapklaar zwart- wit beeld: de meesten tonen zich hierbij stuurbaar en laten zich opnieuw geruisloos de gewenste mening aanmeten. En terwijl Europa stoere taal bezigt over ingrijpende sancties levert men militair materieel aan Oekraïne en spekt zij tegelijk de Russische kas door de bestelling van een grotere hoeveelheid gas dan ooit tevoren.
Ach, die arme waarheid: zij is als steeds weer het eerste slachtoffer in oorlogstijd. Niemand heeft haar in pacht, en ik al helemaal niet. Ik heb in dit conflict zelfs geen mening behalve dat ik zie dat zoals steeds vooral de gewone bevolking van beide landen weer de prijs betaalt. En dat zoals in elke oorlog, de machthebbers veilig vanuit hun fauteuils jonge gemanipuleerde mannen naar het front sturen om daar te moorden, te vernietigen en vervolgens in groten getale te sneuvelen. De optie om nou eens gewoon te stoppen met al dat vuurwerk en als volwassenen naar een oplossing te zoeken is blijkbaar alleen voor simpele zielen.
In de media zien we dat het conflict zonder veel plichtplegingen is gedefinieerd als de oorlog van schurk Poetin tegen het brave Oekraïne. Maar dit zijn wel dezelfde media die 2 jaar lang voorverteerde meningen in ons brein goten middels eenzijdige vaccinatiepropaganda en daarmee voor ons bepaalden wat we moesten vinden – en velen accepteerden dit verhaal gemakshalve als hun nieuwe mening. We hebben dan ook alle reden om met gezond wantrouwen naar de berichtgeving te kijken – maar nee, het gros van de bevolking gedraagt zich als makkelijk stuurbare marionetten en kraait ook nu, niet gehinderd door achtergrondkennis, het voorgeschotelde verhaal na. We nemen zonder dralen de opinie over die de media ons voorkauwen. Redacteuren slaan elkaar bulderend van pret op de schouders als we massaal meedoen aan zinloze acties zoals de lichten in huis een half uurtje doven als genadeloze klap in het gezicht van Rusland. Hier, pak aan! Dat zal ze leren! Want kennelijk verwacht men dat Poetin acuut bibberend van schrik zijn tankdivisies uit de Donbas terugtrekt zodra hij in in de gaten heeft dat in de gemeente Knuitershoek een half uur lang het licht uit gaat.
Maar toen 2 jaar lang ondernemers failliet gingen, de jeugd steeds suicidaler werd, ouderen eenzaam stierven, mensen massaal gediscrimineerd werden, mensen tegen elkaar opgezet en ernstige bijwerkingen van vaccins verdonkeremaand werden, toen de de censuur hoogtij vierde – toen waren de meesten stil. Er was niemand die ook maar even met de lichtschakelaar fröbelde. Want we deden braaf wat de media ons voorgeprogrammeerd hadden: binnen een mum van tijd namen we massaal en braaf de mening over die de media ons in de strot perste.
En terwijl iedereen naar het Oosten kijkt, wordt in Europa tersluiks de laatste hand gelegd aan de Europese digitale identiteitspas. Waarbij minister Kuijpers in mei namens ons land de nationale beslissingsmacht onomkeerbaar overdraagt aan de WHO, een organisatie vooral gefinancierd door Big Tech en China. En als die pas er eenmaal is, is het diezelfde WHO die voortaan onze (on)vrijheid bepaalt. Voorwaarden kunnen te pas en te onpas worden toegevoegd. Zo is het dan de WHO en niet jijzelf die bepaalt of, wanneer en welk vaccin of booster je krijgt. Een keuze is er daarbij niet meer, want je grondrechten zijn dan niet meer vanzelfsprekend maar afhankelijk van de vraag of jij de orders opvolgt, die altijd weer zonder jouw instemming kunnen worden aangepast. Zonder deze digitale pas kan je de toegang worden ontzegd tot gezondheidszorg, kan je vrijheid om te reizen worden ingetrokken, kunnen financiële transacties of bankrekeningen worden geweigerd. Protesteren kan evenmin want de WHO is noch democratisch gekozen noch democratisch gecontroleerd. Dan gaat het licht pas echt uit. U was gewaarschuwd.
Goede tekst voor mensen die graag eens verder kijken dan het 8 uur journaal, omdat ze stiekem ook best vermoeden dat het soms net even anders is dan het lijkt.
[ Tekst: Jan Vingerhoets (huisarts) ]
“Je gaat het pas zien als je het door hebt”, orakelde Cruijff. Helaas komt dat moment voor velen te laat”.
De media zijn in de ban van de Oekraine. Een massaal op social media gedeelde oproep om als daad van verzet de lampen even uit te doen was aanleiding voor een blog over de manipuleerbaarheid van onze mening en een waarschuwing voor wat er ondertussen gebeurt.
“Als ik zou willen dat je het begreep, had ik het wel duidelijker uitgelegd”, sprak Johan Cruijff ooit. Wijsheid is soms makkelijk te vinden. Voor waarheid ligt dat doorgaans een stukje ingewikkelder. Het is immers voor organisaties, instanties en overheden een stuk gemakkelijker als we niet alles begrijpen. Velen van ons voelen zich daar comfortabel bij, of zijn zich nog altijd niet bewust van hoe selectief informatie wordt gebruikt om gewenst gedrag te sturen en te zorgen dat zij de gewenste mening aannemen. Wie niet verder komt dan de krant en het journaal heeft geen idee wat er werkelijk speelt in de wereld en dat is natuurlijk wel zo gemakkelijk.
In de afgelopen jaren hebben we gezien hoe de overheid zich voor de kar liet spannen van de grote farmaceuten. Er werd een heuse reclamecampagne opgezet voor medicijnen die (na discutabel en ronduit frauduleus onderzoek met een hoog WC-eend gehalte) een voorlopige goedkeuring hadden. De vraagtekens die veel internationale experts hadden bij veiligheid en effectiviteit van het beleid mochten niet gehoord worden: hier bepaalde de overheid wat mensen te horen kregen en stuurde daarmee feilloos de heersende publieke opinie aan. Zo kreeg zij het voor elkaar dat mensen, ook zonder dat zij daartoe een medische indicatie hadden, zich op basis van die eenzijdige informatie massaal lieten injecteren met een middel dat de voorwaardelijke status tot op heden nog altijd niet is ontstegen, dat niet deed wat beloofd was en bovendien steeds korter en minder effectief bleek.
Dat mensen dit geruime tijd kritiekloos slikten is wellicht nog wel te snappen. De achterliggende gegevens waren immers weinig toegankelijk gemaakt en het vergde wat doorzetting om die te achterhalen. Slechts een handjevol experts, velen zelfs met verstrengelde belangen, mocht hun mening geven – mits die het officiële verhaal onderschreef. De overheid bepaalde welke informatie het publiek gevoerd kreeg. Dit leidde tot een grote eensgezindheid, want wie andere visies had, hoe goed onderbouwd ook, werd als een mafkees of ultrarechts gevaar weggezet, en zeg nu zelf: wie wil daar nou bij horen? Mensen zijn evolutionair gezien sociale dieren en voor de overleving is het dan een stuk comfortabeler om de gangbare mening van de groep aan te hangen. Het pesten, discrimineren en buitensluiten van andersdenkenden is mensen nu eenmaal eigen. En pijnlijk genoeg bleek het velen koud te laten zolang het henzelf niet raakte.
Pas toen ik zelf acte de présence gaf op demonstraties tegen een discriminerend beleid en als ooggetuige de verslagen hiervan in de media las, drong het tot me door: wat ik op het nieuws zie en in de krant lees, is enorm geframed en komt vaak totaal niet overeen met wat er werkelijk gebeurt. Datzelfde merkte ik toen ik me verdiepte in het medische verhaal, dat een heel goed onderbouwde keerzijde had. Die mocht echter absoluut niet gehoord worden en haalde de reguliere media zelden. Wat ik nooit wilde geloven, blijkt echt waar: het nieuws wordt als het zo uitkomt verdraaid, gemanipuleerd of zonodig genegeerd. Zo wilde vaccinproducent Pfizer haar schokkende interne veiligheidsrapporten liefst geheim houden voor het publiek en werden de stukken pas na een gerechtelijk vonnis met heel veel tegenzin en tegenwerking gefaseerd gepubliceerd. De meer dan 1200 doden en vele duizenden ernstige deels blijvende bijwerkingen die binnen 2,5 maand na de eerste vaccinaties gemeld werden vormden volgens het rapport zelf (!) slechts een deel van de werkelijkheid. Ik heb werkelijk jaren gedacht dat we in ons land een vrije pers hadden, maar inmiddels weet ik wel beter. Wie echt wil weten hoe het zit, moet toch echt wat meer moeite doen dan om 8 uur het journaal kijken en bij het ontbijt de krant openslaan.
De coronagekte is wat geluwd. Velen zijn blij, maar de rust is verraderlijk: we worden nog altijd in slaap gesust waarbij velen helemaal niet door hebben dat we nu alleen maar even in de pauzestand staan op weg naar een staatsbestel met totalitaire trekken. De overheid is nu even tevreden omdat de basis gelegd is voor een controlestaat: de instrumenten daartoe zijn niet afgeschaft maar gewoon even in de ijskast gelegd. We zijn eraan gewend geraakt dat grondrechten niet -en machthebbers wel– onschendbaar zijn. We zijn het normaal gaan vinden dat onze vrijheden afhankelijk worden gemaakt van blinde gehoorzaamheid. We vinden het normaal dat de overheid bepaalt hoeveel bezoek we mogen ontvangen en dat we onze lichamelijke integriteit inleveren voor de ander, ook al blijkt dat in werkelijkheid helemaal niet zo te werken. De tijdelijke noodwetten zijn zonder noodzaak voor de vierde keer verlengd en zullen vermoedelijk permanent gaan worden, want als het gaat om het uitbreiden van macht en controle, zit een begrip als tijdelijkheid de regering alleen maar in de weg. Toegangspassen zijn onwerkzaam verklaard voor de gezondheid, maar daar waren ze in werkelijkheid natuurlijk ook nooit voor bedoeld. Ze worden paraat gehouden ‘in de ijskast’ want het zijn ideale middelen om de massa te controleren en die moet je natuurlijk altijd achter de hand houden. Nu eenmaal blijkt dat mensen het gebruik van die machtsmiddelen kritiekloos ondergaan zal die macht ook nooit meer uit handen gegeven worden. Het middel van de digitale controlepas is inmiddels argeloos geaccepteerd door de murw gepropageerde massa en daarmee is het doel bereikt. Alleen daarom is corona in de media even geen issue meer. Maar de pas komt terug, erger dan zij ooit was. Noteert u dat maar vast, want dat beloof ik u bij deze.
Waar het nu om gaat is dat de aandacht van het volk even wordt afgeleid. Oorlogen zijn heel geschikt en worden van oudsher gebruikt om de aandacht af te leiden. Je kunt er het volk mee verenigen zonder dat je veel argumenten nodig hebt en zorgen dat ineens niemand meer oog heeft voor falend beleid, politieke schandalen of het feit dat je ondertussen op gluiperige wijze vrijheidsbedreigende trucjes aan het doorvoeren bent. In die zin doet de oorlog in Oost-Europa nu effectief dienst als afleidingsmanoeuvre en rookgordijn. Wat er precies allemaal aan vooraf ging weten weinigen, maar niets is wat het lijkt. Poetin valt buurland binnen. Nou lijkt Poetin me beslist geen prettig sujet. Maar de Oekraïense regering, al jaren verwikkeld in een binnenlandse oorlog tegen haar eigen burgers, bestaat ook niet uit louter goedzakken. Maar het nieuws oordeelt voor ons: zij zijn de ‘good guys’.
We krijgen een overzichtelijk en hapklaar zwart- wit beeld: de meesten tonen zich hierbij stuurbaar en laten zich opnieuw geruisloos de gewenste mening aanmeten. En terwijl Europa stoere taal bezigt over ingrijpende sancties levert men militair materieel aan Oekraïne en spekt zij tegelijk de Russische kas door de bestelling van een grotere hoeveelheid gas dan ooit tevoren.
Ach, die arme waarheid: zij is als steeds weer het eerste slachtoffer in oorlogstijd. Niemand heeft haar in pacht, en ik al helemaal niet. Ik heb in dit conflict zelfs geen mening behalve dat ik zie dat zoals steeds vooral de gewone bevolking van beide landen weer de prijs betaalt. En dat zoals in elke oorlog, de machthebbers veilig vanuit hun fauteuils jonge gemanipuleerde mannen naar het front sturen om daar te moorden, te vernietigen en vervolgens in groten getale te sneuvelen. De optie om nou eens gewoon te stoppen met al dat vuurwerk en als volwassenen naar een oplossing te zoeken is blijkbaar alleen voor simpele zielen.
In de media zien we dat het conflict zonder veel plichtplegingen is gedefinieerd als de oorlog van schurk Poetin tegen het brave Oekraïne. Maar dit zijn wel dezelfde media die 2 jaar lang voorverteerde meningen in ons brein goten middels eenzijdige vaccinatiepropaganda en daarmee voor ons bepaalden wat we moesten vinden – en velen accepteerden dit verhaal gemakshalve als hun nieuwe mening. We hebben dan ook alle reden om met gezond wantrouwen naar de berichtgeving te kijken – maar nee, het gros van de bevolking gedraagt zich als makkelijk stuurbare marionetten en kraait ook nu, niet gehinderd door achtergrondkennis, het voorgeschotelde verhaal na. We nemen zonder dralen de opinie over die de media ons voorkauwen. Redacteuren slaan elkaar bulderend van pret op de schouders als we massaal meedoen aan zinloze acties zoals de lichten in huis een half uurtje doven als genadeloze klap in het gezicht van Rusland. Hier, pak aan! Dat zal ze leren! Want kennelijk verwacht men dat Poetin acuut bibberend van schrik zijn tankdivisies uit de Donbas terugtrekt zodra hij in in de gaten heeft dat in de gemeente Knuitershoek een half uur lang het licht uit gaat.
Maar toen 2 jaar lang ondernemers failliet gingen, de jeugd steeds suicidaler werd, ouderen eenzaam stierven, mensen massaal gediscrimineerd werden, mensen tegen elkaar opgezet en ernstige bijwerkingen van vaccins verdonkeremaand werden, toen de de censuur hoogtij vierde – toen waren de meesten stil. Er was niemand die ook maar even met de lichtschakelaar fröbelde. Want we deden braaf wat de media ons voorgeprogrammeerd hadden: binnen een mum van tijd namen we massaal en braaf de mening over die de media ons in de strot perste.
En terwijl iedereen naar het Oosten kijkt, wordt in Europa tersluiks de laatste hand gelegd aan de Europese digitale identiteitspas. Waarbij minister Kuijpers in mei namens ons land de nationale beslissingsmacht onomkeerbaar overdraagt aan de WHO, een organisatie vooral gefinancierd door Big Tech en China. En als die pas er eenmaal is, is het diezelfde WHO die voortaan onze (on)vrijheid bepaalt. Voorwaarden kunnen te pas en te onpas worden toegevoegd. Zo is het dan de WHO en niet jijzelf die bepaalt of, wanneer en welk vaccin of booster je krijgt. Een keuze is er daarbij niet meer, want je grondrechten zijn dan niet meer vanzelfsprekend maar afhankelijk van de vraag of jij de orders opvolgt, die altijd weer zonder jouw instemming kunnen worden aangepast. Zonder deze digitale pas kan je de toegang worden ontzegd tot gezondheidszorg, kan je vrijheid om te reizen worden ingetrokken, kunnen financiële transacties of bankrekeningen worden geweigerd. Protesteren kan evenmin want de WHO is noch democratisch gekozen noch democratisch gecontroleerd. Dan gaat het licht pas echt uit. U was gewaarschuwd.
Steun ons
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)