STERREN BEDELEN NIET
Waarom 2024 het laatste jaar is voor het World Economic Forum.
Een keer per jaar zijn al onze ogen gericht op Davos. De enclave van Neu Schwabenland in het stenen hart van Europa; dan zien we de duizenden call girls en schandknapen, de cateraars met hun Wagyubeef en Blanquette de Veau, de koelwagens stampvol Beluga kaviaar en spartelende kreeften, hun scharen afgebonden.
Eens per jaar turen we naar de duizenden grimmig kijkende huurlingen die gemeenschappelijke Zwitserse bodem afgrendelen. De Soldiers of Fortune, met hun machinegeweren en brede bodyguards met hun oortjes in.
Halt. Privat. Kein Eintritt!
Eens per jaar leggen we onze oren te rusten op de kronkelende bergwegen, in afwachting van het gedreun van de stoet nachtblauwe Maybachs, gepantserde Audi’s en Cadillac Escalades, met hun geblindeerde ramen, waarachter het daglicht niet verdragen wordt.
Eens per jaar zien we van verre het spectaculaire ballet van privéjets die als engelen uit de kraakheldere lucht komen vallen. Om vervolgens de rite van de schrale troost te belijden, waarin we hen steeds opnieuw “betrappen” op de daden waar ze zich in woord, wet en regelgeving zo tegen keren.
Eens per jaar wringen we onze handen, in morbide afwachting.
Wat zouden ze dit jaar met ons van plan zijn? Disease X…. Met 100% kans op overlijden? Wordt dit het jaar waarin wij en onze kinderen raspend, opgekruld als roze garnalen, vergeefs naar adem happen? Gaan ze Wereldoorlog Drie verder uitrollen? Taiwan? Yemen? Gog, Magog? Armageddon? Gaan ze West Europa overstromen en al het boerenland zout en dor maken? Of wordt dit het jaar van de “comprehensive cyber attack” die ons terug zal werpen naar het stenen tijdperk, onze computers en systemen zal koken en black-outs zal veroorzaken, die onze prematuurtjes zullen smoren in hun couveuses, zoals wij de baby’s in Gaza lieten stikken?
Eens per jaar kijken wij, de slachtschapen, met afgrijzen en bewondering toe, hoe de grijnzende slagers bedachtzaam hun messen vlijmscherp slijpen.
Terwijl wij kijken, doen zij voort.”
Ik schreef deze korte, maar achteraf onterechte, verzuchting in de Andere Krant -veruit de beste krant van Nederland- een paar dagen voor het Zwitsers bergdorpje Davos zoals ieder jaar zou worden omgetoverd tot macabere Efteling met attracties als Fort BlackRock, Castle StateStreet en Pfizer palace; de besneeuwde Olympus van de zelfbenoemde neo-feodale elite. Het Mont Segûr van de New World Order. Trots en ongenaakbaar. Onkwetsbaar, in de splendid isolation, waarin zij de afgelopen jaren het bitter lot voor ons, het “rif raf” hebben bepaald.
“Eat ze Bugs”, “You will own nothing and be happy”. “We can only be safe, when everybody is vaccinated.”
Wie kent niet de Greatest hits van Klaus’ Party House?
“We will chip your childrens”, We will own ze water”, “Kill ze Russians”, “We penetrate ze kabinetz”, “Fight ze Climate Change” en “Build Back Bitter”.
Wat waren ze oppermachtig in hun postmoderne mix van klassiek nazisme, technologisme, neo-corporatisme en kadavercommunisme,
Gehaat maar onaantastbaar.
Tot 2024.
Want wat zijn ze ineens kwetsbaar.
Wat zagen ze er moe, bang en verslagen uit tijdens hun slaapverwekkende stage talks, hun wereldvreemde forumdiscussies en tijdens hun perp walks, zwijgend als het graf, begraven in hun loden jassen, afgeschermd door matig PR volk, kunstig geheckeld door de vriendelijke horzels van Rebel News, op argumenten gesloopt door Heritage Foundation president, Kevin Robert’s en op onnavolgbare wijze geparodieerd door Damon Imani.
“When are you going to roll out Disease X, mister Tedros”?
Wat waren ze futloos en klagerig dit jaar. Wat waren die typische zure WEF vrouwtjes, zonder hun illusie van macht, hun magic cloak of power, weer gewoon wat ze zijn; afzichtelijke, oude eenzame klagerige horrorbuurvrouwtjes, met grijs schaamhaar en veel te grote brillen.
Arme Klaus, die angstig de zaal in stond te loeren als “The man behind the curtain”; een ontmaskerde Wizard of Oz.
Het deed me denken aan Nicolae Ceausescu en zijn Elena, vlak voor hun laatste balkonscène. Ik kreeg bijna medelijden.
Waar was iedereen?
Waar waren de Young Global Leaders?
Waar was Greta Thunberg?
Waar was Yuval Noah Harari? Zonder hem is Davos toch een Reichsparteitag zonder Albert Speer, Nürnberger Festspiele zonder Meistersinger.
Geen Nazi Tranny Cyborg feest, waar Yuval niet is geweest.
Waar waren de flonkerende sterren? Waar was Bono? Waar was Hollywood? Matt Damon, Charlize Theron, Goldie Hawn. Was was Di Caprio? En die lul van Nescafé?
Er waren geen acteurs in Davos 2024 en dat is een veeg teken.
Want wereldsterren weten als geen ander, dat je onvoorwaardelijk in jezelf en in je rol moet geloven om geloofwaardig te zijn. Dat je nooit je publiek iets mag vragen, laat staan hun vertrouwen.
Dat je je status opeist door het Goddelijke oogverblindende licht, dat je hebt geleend van Lucifer! Dat je zelf dat licht moet zijn, dat onaantastbaar flonkert, onbereikbaar hoog aan de hemel.
Dat je altijd moet stralen en nooit zwakte mag tonen. Dat je de honden geen bloed mag laten ruiken. Dat je geen fuck mag geven. Dat je schijt moet hebben aan je fans én je haters. Dat je publiek je alleen dan zal vereren en in afschuw of liefde zal volgen tot in de dood.
Dat wist Hitler, dat wist Stalin, dat weet Madonna, maar Klaus werd bang van de tractoren.
Alleen Maxima had dit jaar het WEF elan, maar haar oproep om iedere wereldburger een ID aan te smeren, waarmee je kan zien of je je prikje hebt gehad, klonk ineens asyncoop, hol en volstrekt misplaatst in deze bigband vol stamelaars en bangeriken. Haar uitspraak kraste keihard door een holle concerthal, waarin de band ineens was gestopt met spelen en zij haar valse deuntje nog even galmend verder zong.
De stinkende WEF bloem heeft mooi gebloeid. Maar de Pokon is op en het water is bedorven.
The window of opportunity is eyes wide shut.
De wesp van Davos is nog net niet dood, maar ligt met het onderlijf naar boven gericht, met een pulserende angel, amechtig te wachten op een onnozel voetje dat er nog intrapt.
En we trappen er niet meer in.
Want zij hebben ons nodig. En niet andersom. Dat zeggen ze zelf.
Dit was het laatste Davos jaar, omdat Davos gevraagd heeft om het “herstel van ons vertrouwen.”
En je niet kan vragen om het herstel van iets dat er nooit was.
Je kunt geen vertrouwen vragen aan dezelfde mensen die je haten, verachten en bespotten. De mensen die je in hun volle zicht hebt geprobeerd tot slaaf te maken, te belazeren, te bestelen en nog veel en veel erger.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien, dat er geen sterren stralen aan hun kristalheldere firmament.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien hoe bang en kwetsbaar het mannetje achter het gordijn, aan het einde van de Yellow Brick Road eigenlijk is.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien dat ze niets zijn zonder onze instemming, onze liefde.
En dat zal een fatale vergissing blijken te zijn.
Dit was de laatste Davos.
© 2024 JAN BENNINK
STERREN BEDELEN NIET
Waarom 2024 het laatste jaar is voor het World Economic Forum.
Een keer per jaar zijn al onze ogen gericht op Davos. De enclave van Neu Schwabenland in het stenen hart van Europa; dan zien we de duizenden call girls en schandknapen, de cateraars met hun Wagyubeef en Blanquette de Veau, de koelwagens stampvol Beluga kaviaar en spartelende kreeften, hun scharen afgebonden.
Eens per jaar turen we naar de duizenden grimmig kijkende huurlingen die gemeenschappelijke Zwitserse bodem afgrendelen. De Soldiers of Fortune, met hun machinegeweren en brede bodyguards met hun oortjes in.
Halt. Privat. Kein Eintritt!
Eens per jaar leggen we onze oren te rusten op de kronkelende bergwegen, in afwachting van het gedreun van de stoet nachtblauwe Maybachs, gepantserde Audi’s en Cadillac Escalades, met hun geblindeerde ramen, waarachter het daglicht niet verdragen wordt.
Eens per jaar zien we van verre het spectaculaire ballet van privéjets die als engelen uit de kraakheldere lucht komen vallen. Om vervolgens de rite van de schrale troost te belijden, waarin we hen steeds opnieuw “betrappen” op de daden waar ze zich in woord, wet en regelgeving zo tegen keren.
Eens per jaar wringen we onze handen, in morbide afwachting.
Wat zouden ze dit jaar met ons van plan zijn? Disease X…. Met 100% kans op overlijden? Wordt dit het jaar waarin wij en onze kinderen raspend, opgekruld als roze garnalen, vergeefs naar adem happen? Gaan ze Wereldoorlog Drie verder uitrollen? Taiwan? Yemen? Gog, Magog? Armageddon? Gaan ze West Europa overstromen en al het boerenland zout en dor maken? Of wordt dit het jaar van de “comprehensive cyber attack” die ons terug zal werpen naar het stenen tijdperk, onze computers en systemen zal koken en black-outs zal veroorzaken, die onze prematuurtjes zullen smoren in hun couveuses, zoals wij de baby’s in Gaza lieten stikken?
Eens per jaar kijken wij, de slachtschapen, met afgrijzen en bewondering toe, hoe de grijnzende slagers bedachtzaam hun messen vlijmscherp slijpen.
Terwijl wij kijken, doen zij voort.”
Ik schreef deze korte, maar achteraf onterechte, verzuchting in de Andere Krant -veruit de beste krant van Nederland- een paar dagen voor het Zwitsers bergdorpje Davos zoals ieder jaar zou worden omgetoverd tot macabere Efteling met attracties als Fort BlackRock, Castle StateStreet en Pfizer palace; de besneeuwde Olympus van de zelfbenoemde neo-feodale elite. Het Mont Segûr van de New World Order. Trots en ongenaakbaar. Onkwetsbaar, in de splendid isolation, waarin zij de afgelopen jaren het bitter lot voor ons, het “rif raf” hebben bepaald.
“Eat ze Bugs”, “You will own nothing and be happy”. “We can only be safe, when everybody is vaccinated.”
Wie kent niet de Greatest hits van Klaus’ Party House?
“We will chip your childrens”, We will own ze water”, “Kill ze Russians”, “We penetrate ze kabinetz”, “Fight ze Climate Change” en “Build Back Bitter”.
Wat waren ze oppermachtig in hun postmoderne mix van klassiek nazisme, technologisme, neo-corporatisme en kadavercommunisme,
Gehaat maar onaantastbaar.
Tot 2024.
Want wat zijn ze ineens kwetsbaar.
Wat zagen ze er moe, bang en verslagen uit tijdens hun slaapverwekkende stage talks, hun wereldvreemde forumdiscussies en tijdens hun perp walks, zwijgend als het graf, begraven in hun loden jassen, afgeschermd door matig PR volk, kunstig geheckeld door de vriendelijke horzels van Rebel News, op argumenten gesloopt door Heritage Foundation president, Kevin Robert’s en op onnavolgbare wijze geparodieerd door Damon Imani.
“When are you going to roll out Disease X, mister Tedros”?
Wat waren ze futloos en klagerig dit jaar. Wat waren die typische zure WEF vrouwtjes, zonder hun illusie van macht, hun magic cloak of power, weer gewoon wat ze zijn; afzichtelijke, oude eenzame klagerige horrorbuurvrouwtjes, met grijs schaamhaar en veel te grote brillen.
Arme Klaus, die angstig de zaal in stond te loeren als “The man behind the curtain”; een ontmaskerde Wizard of Oz.
Het deed me denken aan Nicolae Ceausescu en zijn Elena, vlak voor hun laatste balkonscène. Ik kreeg bijna medelijden.
Waar was iedereen?
Waar waren de Young Global Leaders?
Waar was Greta Thunberg?
Waar was Yuval Noah Harari? Zonder hem is Davos toch een Reichsparteitag zonder Albert Speer, Nürnberger Festspiele zonder Meistersinger.
Geen Nazi Tranny Cyborg feest, waar Yuval niet is geweest.
Waar waren de flonkerende sterren? Waar was Bono? Waar was Hollywood? Matt Damon, Charlize Theron, Goldie Hawn. Was was Di Caprio? En die lul van Nescafé?
Er waren geen acteurs in Davos 2024 en dat is een veeg teken.
Want wereldsterren weten als geen ander, dat je onvoorwaardelijk in jezelf en in je rol moet geloven om geloofwaardig te zijn. Dat je nooit je publiek iets mag vragen, laat staan hun vertrouwen.
Dat je je status opeist door het Goddelijke oogverblindende licht, dat je hebt geleend van Lucifer! Dat je zelf dat licht moet zijn, dat onaantastbaar flonkert, onbereikbaar hoog aan de hemel.
Dat je altijd moet stralen en nooit zwakte mag tonen. Dat je de honden geen bloed mag laten ruiken. Dat je geen fuck mag geven. Dat je schijt moet hebben aan je fans én je haters. Dat je publiek je alleen dan zal vereren en in afschuw of liefde zal volgen tot in de dood.
Dat wist Hitler, dat wist Stalin, dat weet Madonna, maar Klaus werd bang van de tractoren.
Alleen Maxima had dit jaar het WEF elan, maar haar oproep om iedere wereldburger een ID aan te smeren, waarmee je kan zien of je je prikje hebt gehad, klonk ineens asyncoop, hol en volstrekt misplaatst in deze bigband vol stamelaars en bangeriken. Haar uitspraak kraste keihard door een holle concerthal, waarin de band ineens was gestopt met spelen en zij haar valse deuntje nog even galmend verder zong.
De stinkende WEF bloem heeft mooi gebloeid. Maar de Pokon is op en het water is bedorven.
The window of opportunity is eyes wide shut.
De wesp van Davos is nog net niet dood, maar ligt met het onderlijf naar boven gericht, met een pulserende angel, amechtig te wachten op een onnozel voetje dat er nog intrapt.
En we trappen er niet meer in.
Want zij hebben ons nodig. En niet andersom. Dat zeggen ze zelf.
Dit was het laatste Davos jaar, omdat Davos gevraagd heeft om het “herstel van ons vertrouwen.”
En je niet kan vragen om het herstel van iets dat er nooit was.
Je kunt geen vertrouwen vragen aan dezelfde mensen die je haten, verachten en bespotten. De mensen die je in hun volle zicht hebt geprobeerd tot slaaf te maken, te belazeren, te bestelen en nog veel en veel erger.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien, dat er geen sterren stralen aan hun kristalheldere firmament.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien hoe bang en kwetsbaar het mannetje achter het gordijn, aan het einde van de Yellow Brick Road eigenlijk is.
Dit jaar heeft het World Economic Forum laten zien dat ze niets zijn zonder onze instemming, onze liefde.
En dat zal een fatale vergissing blijken te zijn.
Dit was de laatste Davos.
© 2024 JAN BENNINK
Steun ons
English
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)